miércoles, 2 de febrero de 2011

VELADURA

Hay un momento para aquietar el hacer,
éste, que brota agresivo,
prestando rudos infinitivos,
unidos por versos perdidos.
Ya no es tan mío mi tiempo.

La vida de otros, que siembra dominios,
señala una senda quebrada,
demarca linderos e impone cuidados,
desconcierta latidos
y asombra la sombra olvidada.

Más, no caben ahora recelos.
Hoy despierta remota destreza,
aprendida a golpe de tiempo,
y, aunque abra dolientes caminos,
para el infantil y abstruso olvido,
señala caminos de ayuda,
y duerme en el sueño de otro.

Hay un instante para regalar el hacer;
éste, que ya no es tan tuyo,
asoma cual transparencia,
suavizando renuevos, jóvenes verbos
tras una mano tal vez soñada.

Ya no es tan sólo mío, mi tiempo.

Imagen: "Serenidade", de Juan Carlos Soto Cuevas. (Al márgen: 1punto1fotografía).

18 comentarios:

TORO SALVAJE dijo...

Eres increíble.
No solo prosa también poemas.
Tu blog es una fiesta.

Besos.

Manuel dijo...

Gracias una vez más, querida Ana. Aprovechando el símil del cante flamenco, te digo que en la literatura tocas todos los "palos". Y de qué manera.

Gracias, y un beso.

A nena do paraugas dijo...

Non me queda moito que dicir, pois acabas de reflectir todo o que me pasou sempre pola cabeza: "Xa non é tan só meu, o meu tempo".
O tempo nunca foi, nin é nin será soamente noso. Nin tan sequera eses momentos fugaces nos que nos parece que nos pertence en exclusiva...

Biquiños.

josef dijo...

Un poema sencillamente que se escribe solo: Maravilloso.
Un abrazo.

Marisa dijo...

Me quedo con ese final
que lo resume todo.

"Ya no es tan solo mío, mi tiempo"

Debieras hacer más poesía,
me ha encantado.

Besos

Higorca Gómez Carrasco dijo...

Sencillo, humano, repleto de reflexiones, me gusta porque el tiempo no es tan solo mio.
Abrazos

matrioska_verde dijo...

Un poema complejo y muy trabajado. Biquiños.

María Socorro Luis dijo...

Creo que regalar tiempo es el mejor regalo que a veces, podemos hacer.

Buen poema.

Cariños.

bixen dijo...

Clara, pero con vinagre.

Unknown dijo...

Moi ben Ana, teciches un poema reflexivo, moi reflexivo que fai pensar, o encontro moi traballado, semella que o tempo dedicado a facelo era teu,mais agora xa non o é, posto que é de quen o le.
Gustoume a pesar de que gústanme canto máis pequenos, pero a este non se lle pode sacar ningún verso, pois está moi completo.
Cal sombra esquecida, así fico eu asombrado.
Parabéns e bicos.

Rosario Ruiz de Almodóvar Rivera dijo...

Hay un instante para regalarte una sonrisa y un abrazo fuerte, desde mi Librillo.

Argos dijo...

Olá

Gostei muito deste poema.
O tempo...de quem é afinal o "tempo"?
Teremos um "tempo" só nosso se o compartilhamos?
O que é na realidade o "tempo"?
Vivencias...

Abraço

Montserrat Llagostera Vilaró dijo...

Hola Fonsilleda:

Estos onstantes que te he estado leyendo y diasfrutando leyéndote, valen mucho para mi.

Bicos,Montserrat

auroraines dijo...

Tu tiempo es tuyo, darás de él lo que des de corazón, los infinitivos deben ser de todos no responsabilidad de solo uno.
Es tiempo de serenidad ;)
Un bico

Maribel-bel dijo...

Jóvenes verbos, conjugados al abrigo de nuevas formas de crear. El tiempo..no es nada, ni siquiera se puede considerar nuestro. El tiempo es sólo mantenido por los recuerdos (nuestros). Bello poema, como siempre que construyes con las palabras y desde las tripas. Un besazo

M. J. Verdú dijo...

Yo, en este momento de mi vida, también estoy aquietando el hacer y dando más lugar al ser

RosaMaría dijo...

Creo que desde que nacemos regalamos el hacer, todo es un ida y vuelta. Qué bien lo expresas. Besos gordotes.

Manel Aljama dijo...

Ya no es tan solo mío, mi tiempo.
Precisoo. Concluyes de la mejor manera y con una verdad, de esas que los poetas decían "como puños".
besos