lunes, 1 de febrero de 2010

DERROTERO


Caballo desbocado como un corazón sin freno
crines al viento en esta madrugada
bozal destapado en bocas sin rienda
latidos, sentimientos,
añoranzas bajo cielos estrellados en la noche fría.


Imágenes de oscuras sombras languidecen,
pálidas de reflejos
en galopadas sin certidumbres.


Caminar, fluir, pálpito.
Manual de vida hacia un intuido horizonte marítimo.


Imagen: "Potencia", de Elia fuentes: SeixO, Xalundes

21 comentarios:

Camille Stein dijo...

pálpito desbocado
intuición de horizontes
que permanecen por siempre
en la abierta boca de nuestro aliento

un beso

MIGUEL NONAY dijo...

Bello y trepidante poema.


Bicos.


A Salto De Mata

Montserrat Llagostera Vilaró dijo...

HERMOSO CABALLO, IGUAL QUE EL POEMA.

MUCHAS GRACIAS POR MOSTRARLOS

BICOS. Montserrat

Susi DelaTorre dijo...

Todo el mundo ha sido alguna vez, caballo salvaje desbocado, por distintas razones quizás.
Galopadas sin certidumbres... luchas agarradas por la esperanza o la intuición.

Un poema lleno de fuerza.

Una foto magnífica.

Saludos, Fonsilleda.
¡Gracias por compartir éstos tesoros!

matrioska_verde dijo...

Me sorprende el final: Manual de vida hacia un intuído horizonte marítimo... muy curioso y para mí la clave del poema.

biquiños,

guillermo elt dijo...

Noble animal el caballo, inteligente... precioso en libertad, amigo bajo las riendas... No es bestia de "molino"

Besicos.

Anónimo dijo...

Se crecen las imágenes, al galope, en estos versos.
Excelente!!!!

Un placer leerte.

Chousa da Alcandra dijo...

Inspira tanta forza nas palabras como coa imaxe.

O galope incítame a desbocarme. Debo ter moito de cabaliño eu...

EL SUEÑO DE GENJI dijo...

Plano es el horizonte y me asusta el juego. Pálpitos, corazones sin freno, caballos desbocados... No presagia nada bueno.

Espero equivocarme, sin duda espero.

Dice una vieja leyenda que es más fácil vivir una larga vida sin tener corazón, que teniéndolo demasiado grande...¡Qué ironía!

Y que pena...Así nos va amiga mía.

Que la vida llegue a su mar querido y que allí encuentre no calma sinó un horizonte movido, ondulante, periódico mágico...El mismo mar, distinto destino...

Manel Aljama dijo...

Alguna vez me he sentido así, como el caballo, sólo que no tenía un destino ni marítimo ni intuido.
Un preciso poema que sirve para mostrar un estado de ánimo.
Felcidades

auroraines dijo...

Qué bonito tus recuerdos, se agolpan desbocados hasta convertirse en trote hacia el horizonte marítimo.
Me encantan los caballos.
Bicos

TORO SALVAJE dijo...

A galopar...

Me encanta.

Besos.

Gala dijo...

Así es la vida.
Una mezcla de galope desenfrenado unido a momentos en el que el camino que hace demasiado dificil.
Cuesta llegar hasta ese horizonte.

Muy muy bonito.

Muchos besos

Marisa dijo...

Unas veces al paso
y otras desbocado
así se siente.

Poema e imagen
desprenden energía.

Excelente.

Besos

Ricardo Miñana dijo...

Una bellísima estampa,
el caballo es mi animal preferido,
le has dedicado un precioso verso.
feliz semana.
un abrazo.

Anabel Cornago dijo...

Un ritmo trepidante que nos hace avanzar sin tregua hasta ese veerso final, donde invitas a una reflexión a la que todavía sigo dando vueltas.

besotes, corazón.

Unknown dijo...

Volvemos a los sentimientos que nos hacen fluir, sin riendas que nos sujeten, aunque sepamos que no hay certidumbres, que nuestro galopar va en busca de añoranzas en la noche, la noche... la noche es para los amantes como dice una canción , pero la noche también intuye , ella también languidecerá con el despertar del día...porque el día siempre amanece

Con poco que quieras me superas melona...

Bicos

paideleo dijo...

A imaxe representa velocidade e enerxía e as palabras dan vida á imaxe conxelada.

Tétis dijo...

Amiga

Verdadeiramente belo este poema dedicado ao cavalo, um animal nobre por excelência.

A imagem também é magnífica.

Mais uma vez de parabéns, querida amiga.

Bikiños

Kim Basinguer dijo...

Es uno de mis animales preferidos, por su belleza,su fuerza y su libertad.

RosaMaría dijo...

Una foto inspiradora, poesía e imagen acordes, puro impulso.Me encantaron. Un abrazo