domingo, 29 de noviembre de 2009

ESTE SILENCIO

II

No rostro estatuado
do silencio
hai unha bágoa trémula.

Nas lagoas mortas
Dos espellos
Repousan as túas miradas.

O vento garda a túa voz
e dínola ao oído
aos que te amamos.

Ningún cemiterio pode enterrar o teu recordo.


M. Pereira Valcárcel.

Imagen: Elia Fuentes.




Se fue Pai. Se llevó aquella manera atropellada y vehemente de hablar, la solidaridad patente de su personalidad, su pasión y su temperamento.
Rastros de él, de su risa, de algunos de sus gestos, la postura de un pie, su sentido del humor, la estética, muchas de sus ideas, las descubro cuando miro a sus hijos. En esos momentos le oigo reír.
Se marchó dejándonos memoria de sus manos y su trabajo con ellas, de su mal genio, de su intransigencia frente a muchas injusticias y de su bondad. De su charla, llena de tantas cosas.
Yo, que aprendía de él, me siento un poco más huérfana.
Este silencio trae frío a mi ánimo, pero ¿habrá encontrado a Nai?

17 comentarios:

Chousa da Alcandra dijo...

Que fermosa imaxe e atinados versos escolleches!.

A vida é un contínuo e reiterado camiño de orfandades que temos que ir sorteando coa habilidade xustiña para poder continuar. Pero hai algunhas para as que non existen palabras. Unicamente pequenos consuelos de lembrar o que nos aportaron e sabernos seguros de que sí atopou a Nai...

Un bico grande ensobrado un abrazo cálido.

Montserrat Llagostera Vilaró dijo...

Hola Fonsilleda:
Pai ¿Era tu padre?.
¿Nai era tu madre?

La poesia es muy bonita, y tu escrito también.

Besos.montserrat

EL SUEÑO DE GENJI dijo...

Sin duda amiga, O pai e a nai xuntos para sempre...Eso quiero creer. En nada más quiero pensar. Pues no podría soportar ni un minuto más esta vida sin que se me permitiera pensar que detrás de todo este decorado hay algo más.

Os bicos dos meus abós, as mans fortes do meu abó que foi ferreiro. El aire que me crió, la libertad de aquellos veranos donde la felicidad no era un fin sino un medio.

Quiero encontrarme de nuevo con todo aquello. Mi paraiso fue en la tierra y ahora también amiga. Lo querré en el Cielo.

Bicos ¡¡

Ps: Gracias por tu entrada en mi post, pero por favor no merezco nada. leerte me inspira y me ayuda. Nos ayudamos mutuamente y eso recompensa todo. Un beso amiga.

Susi DelaTorre dijo...

Y se van... y nos quedan los recuerdos, el tono de sus voces, sintiéndonos un poco más solitarios con la certeza de que un dedo nos señale, más pronto o más tarde.

Pensamos... cuántos momentos nos faltaban! Cuántos instantes no aprovechamos en su compañía!

Duelos y adioses.

Intimista entrada, Fonsilleda!

Besos...

Unknown dijo...

siento tu nostalgia y tristeza... ando como secuestrada...mañana intentaré llamarte...

siempre fuí crédula, la habrá encontrado...

bicos

WHO dijo...

El recuerdo de sus ideas y sus actos y que otras personas los tengan presentes es el mejor de los homenajes eternos que una persona puede tener, homenaje eterno.
Bonitas palabras, un beso, Who.

Marisa dijo...

Linda poesía,bella imagen
y un sentido texto que
nos habla de cuanto
querías y admirabas a Pai.
La orfandad se sentirá menos
sabiendo que estará con Nai.

Biquiños e un abrazo forte.

maruxiña dijo...

É moi certo que os cemiterios non soterran as lembranzas, eso é o que nos queda sempre da xente que xa non está.

Biquiños rapariga!!!

Unknown dijo...

Ola ¡qué entrada máis chea de fermosas imaxes! A foto, o poema e o escrito, conforman unha belida páxina, que enche de emoción ao que a le.
Acompáñote na pesadume por tan sentida perda.

Un acio de bicos pra ti.

Unknown dijo...

Claro que sí, se encontrarán y tu eterna memoria será el puente. Nadie muere en nuestro amor y nada es cierto.
Bicos, amiga querida, gracias por tanta ternura
El REL

Argos dijo...

Fonsilleda

Quanta nostalgia nestes escritos.

Um abraço grande

MIGUEL NONAY dijo...

Es triste cuando se va la gente que queremos o que amamos, nos quedan sus recuerdos y lo mejor de ellos.

Gracias por este escrito y por tus comentarios en mi blog

Bicos.

Miguel

--------------------
www.asaltodemata.com

Cuspedepita dijo...

Amiga, un abrazo grande.

Moi fermosa esta homenaxe que lle fas, e que xunta a emoción máis intensa e a serenidade.

Anónimo dijo...

Lo sabía. El sábado ví la intención en tus ojos y la leí en tus palabras. Lo deseaba y al mismo tiempo lo temía.

Me resistí a entrar durante horas. Al final lo hice, furtivamente, en mal momento. Leí el poema y después el texto. Salí pitando, más rápido que las lágrimas de mis ojos.

Ahora con más sosiego vuelvo a entrar para disfrutar amargamente.

Gracias tía

P.D. Conociéndolo, estoy seguro que la encontrará. Buscará incansable en espacios inexistentes. En las dunas perdidas de O Vao, en la selva salvaje de Toralla, en las poulas de Canido y entre los eucaliptos de Mirambel. Preguntará a Loliña en la taberna de los Riera y a Ricucho en el café de Cochón. Al final la encontrará

Carmen Graña Barreiro dijo...

Querida Fonsilleda, estás huérfanoa de su presencia pero te dejó una riqueza de amor y de vivencias que nadie te podrá quitar. Seguramente, así lo creo, que Pai se habrá encontrado con Nai y juntos te estarán bendiciendo para calmar tu tristeza.
Te mando una inmensa cosecha de abrazos y bicos

auroraines dijo...

Su recuerdo está presente en los que lo aman como vos.
Un fuerte abrazo

Manel Aljama dijo...

A vida é somente um trajeto, não um objetivo Não tenhas dubidas: no outro lado, serão juntos.
Boa fotografia para uma boa poesia, graças a la editora!