viernes, 13 de noviembre de 2009

AFORTUNADA

Soy afortunada, no tengo muchos amigos, pero los que tengo, son con mayúsculas.
A estas alturas de mi vida, cuando ya he hecho todo lo que quise o pude, incluso lo que debía, creí que ya no me quedaba nadie por conocer y menos alguien que buscara mi amistad. Mi pragmática inseguridad (si tal adjetivo fuera válido) razonaría: poco tengo ya que ofrecer. Como si la amistad se basara en el aprovechamiento mutuo.
Error, querida mía, craso error.
Algunos amigos llegan de la infancia, con una relación contenida, pero firme. El contacto no es frecuente, pero permanece, mantiene simpatías y existe un cariño que perdura al amparo de los juegos, discusiones, de los primeros aprendizajes, de aquellos miedos y también de aquellas alegrías. Ahora además, de una manera sorprendente y extravagante, posiblemente por el hecho de su estabilidad, nace un profundo respeto y, en casos, admiración.
Otros amigos, los has ido haciendo, no por vecindad, juegos o amistades familiares, sino por elección. El camino que recorres está habitado. Te salen al encuentro seres que vas aceptando o rechazando dependiendo de si tu piel y la suya son compatibles. Es curioso, adecuas tu paso al de ellos y, si se cometen errores o el avance por la difícil escalera de la vida, se realiza a distintas velocidades, hay desencuentros y muchos se van. Los que se quedan, generalmente, son para siempre.
Con el sosiego que la madurez presta a los sentimientos, los personajes que te pueblan, es posible que se reduzcan, pero también se afianzan, cobrando además jerarquía de nobleza y dignidad. Ya no son amigos, forman parte de tu vida porque es menester que así sea.
La sorpresa que me ha deparado este medio ha sido precisamente en ese sentido. Las relaciones aumentan y una o dos consiguen traspasar el límite de lo virtual o eventual e imaginado, convirtiéndose en algo natural en tu vida que va más lejos de las páginas. De una manera todavía inextricable para mí, surge amistad.
Este poema de mi admirado Manuel Pereira Valcárcel, os lo dedico a vosotros, que habéis traspasado la utopía y que estáis ahí, al otro lado del espejo.


Feita de longas horas
de conversa,
de inquedanzas compartidas,
de silencios coma páxinas en branco,
de farrapos de tempo
esgazados a cada día,
do medo a que o amor a asolagara:

A nosa amistade
como única verdade
frente a tanta hipócrita cortesía.


Mi traducción libre y mis disculpas al autor.

Hecha de largas horas
de conversación,
de inquietudes compartidas,
de silencios como páginas en blanco,
de harapos de tiempo
rotos día a día,
del miedo a que el amor la inundara:

Nuestra amistad
como única verdad
frente a tanta hipócrita cortesía.
Imagen: "Amistad", de Pablo Picasso.

24 comentarios:

maruxiña dijo...

Poco que añadir a tus sabias palabras. Por mi parte también me siento afortunada, poca gente hay a mi alrededor, pero la que está merece mucho la pena. En cuanto a lo virtual poder leer cosas como esta entrada de gente que hace nada no existía para mí hace también que me sienta feliz.

Biquiños y buen finde rapaza!!!

merce dijo...

Precioso homenaje a la verdadera amistad.

Este mundo virtual, que compartimos con sentimientos y palabras, donde esta cálida brisa de amistad asoma y es tan bien recibida y tan agradable que en muchos momentos reconforta el alma.

El poema precioso.


Un abrazo fonsilleda

Paco Alonso dijo...

Felicidades por todos los amigos que atesoras, dichoso yo de poder conocerte.

Cálido abrazo

La sonrisa de Hiperion dijo...

Los amigos son como los nudos de las cuerdas, se puede romper la cuerda, pero el nudo nunca se deshace.

Saludos y un abrazo.

Gala dijo...

Es lo mejor que tenemos en esta vida.
Un buen amigo nunca nos falla, siempre está ahí.
Muy bonito poema y bonito homenaje a la amistad.

Muchos besos

Unknown dijo...

Paisana, eu tamén podo considerarme afortunado, porque penso que conto coa túa amizade, e sento un pouco de orgullo ao ler esta entrada túa, tan ben escrita que parece dicir moito máis cas palabras ca compoñen e so podo dicir, grazas, moitas grazas.
Por certo o poema é o anel de tan fermosas verbas e a foto do cadro complementa a intervención.

Unha man chea de bicos pra ti.

auroraines dijo...

Me encantaron tus palabras y el poema a la amistad.
Un abrazo

Froiliuba dijo...

Tola
tola
tola

bueno como yo me considero de esas amistades que han nacido aquí y además tengo el gran honor de ser la primera, pues eso, que eres una tola, pero tola encantadora.

Qué curiosa es la vida eh???

Hace ya cuanto , cinco años?? para que luego digan que la red noseque nosecuanto y yo puedo afirmar que a hoy día tú , eres mi mejor amiga

Bicos

Melba Reyes A. dijo...


Muy acertadas y hermosas palabras que comparto a plenitud.

Un abraz♥

Marisa dijo...

Tienes razón, uno es afortunado
si cuenta con una sincera
y leal amistad.

Me gustó el poema,
muy acertado.

Besiños

Chousa da Alcandra dijo...

Nunca se dan por pechadas as portas nin por abertas as fiestras. O aire cólas por calquera buratiño...

Bicos do aire de Antas, que hoxe semella cabreado, que moto asubía!

Carmen Graña Barreiro dijo...

Hermoso homenaje a la amistad Fonsilleda. Si me permites, yo me siento tu amiga virtual, la que me cuenta hermosas historias y vivencias, y la que comparte también mis historias.
Unha inmensa colleita de abrazos

Manel Aljama dijo...

Has escrito un hermoso homenaje a la amistad y lleno de sabiduría. Discrepo del "poco tengo ya qe ofrecer". Es mucho y de mejor calidad.

MNB dijo...

Hola:
Es linda la amistad entre hermanos y amig@s que vamos conociendo a través del tiempo...

Cuando una tiene una familia tan grande como la mía, nunca te sientes "la sin amigas", un dicho que me gusta mucho.
De acuerdo con Manel: "Poco tengo ya que ofrecer".

Besos.

A.C. dijo...

Que bonito o dis, e que doadiño o expresas. Gústame moito como escribes.
Bicos

Susi DelaTorre dijo...

Sí. Hay gente imprescindible para el resto de nuestra vida que sale al camino mientras lo recorremos.

Gente que nos aporta y a quienes aportamos.

La amistad no es caprichosa, suele ser sabia.

Un saludiño, Fonsilleda.

Me alegro de que te sientas arropada por los que te rodean!
Y que seas capaz de expresarlo de forma tan hermosa.

Anhermart dijo...
Este comentario ha sido eliminado por el autor.
Anabel Cornago dijo...

Amiga, ¡qué palabras tan bonitas, y qué entrada tan sabia!
En Hamburgo te queremos muchísimo.
Besotes, corazón.

Anhermart dijo...

He oido decir por ahí:" El que tiene cien amigos no tiene ninguno. Quien tiene solo uno tiene un amigo"
Saludos

Manuel dijo...

Tú lo has dicho, y bien. Solo la piel es capaz de ver sin somos compatibles o no con esa otra persona. Extraordinaria definición. Genuína. Es verdad todo cuanto dices, amiga Ana. Desde el sosiego de la madurez -los que ya disfrutamos de ella-, vemos el mundo de una manera muy especial, o quizás más nítida en cuanto a los sentimientos de las personas.
Un beso, Ana.

Dimarojo dijo...

Mi siempre admirada Fonsi: Pues, ya ves, otra vez aquí. Superadas mis dificultades técnicas y, desde luego, mi torpeza informática a la que, no obstante, tengo bastante que agradecer (a la informática, claro, no a la torpeza). Mientras tenga una mano tendida, mi adhesión es inquebrantable. Y me encuentro con un poema revelador y con unas apostillas tuyas muy bonitas. ¿Sabes cuáles son, para mí, las dos cosas más hermosas de la vida?. La amistad y la sencillez. Lo de la amistad lo he sabido siempre. Lo de la sencillez lo he aprendido con el tiempo.
Hace aproximadamente un mes estuve en tu maravillosa Galicia, con un tiempo fantástico y una increíble paleta de verdes que me recordaron a mi muy admirado Camille Pissarro. Hasta pronto, porque tengo que seguir leyéndote.

EL SUEÑO DE GENJI dijo...

Fonsilleda amiga,

Deixa que te cante un poema de alguén, que polas boas artes da vida coñecin. Chamábase Manuel María e íl a min me chamaba Susiño.

O poema chámase "Verbas a un irmao" e din.

Escoita irmao as miñas verbas:
son sinxelas e impuras
como as verbas feridas
co coitelo dos beizos, cada dia.

Vouche dicir tan só que teño
a miña mao tendida
aberta núa e viva como o mar

Que teño, irmao, maduro o corazón
pra gardar nel as verbas túas.

Que a vida é moi fermosa
aínda quehai homes
que teñen os beizos emporcados
con verbas del falsía

¿Que importa irmao que morra o día
se a súa morte
abre en nós a esperanza do mencer?

Non temas
Aínda o paxaron ten cancións
e as estrelas se alcenden cada noite.

....


Bicos miña amiga.

matrioska_verde dijo...

sólo hay que tener el corazón abierto para que la amistad entre por cualquier puerta, ventana o resquicio... la red es una buena compañía y a veces, como bien cuentas, es MUCHO MÁS.

lo has contado de forma muy bonita, grcias.

biquiños,

Unknown dijo...

los almas siempre terminan encontrándose, cómo no iban a aparecer almas al contacto de la tuya...espero que me sientas como yo te siento al otro lado, muchos bicos