sábado, 21 de marzo de 2009

TRILEUCO (CURIOSIDADES Y CRÍTICA)


Imagen: Anadocal, de Panoramio, seleccionada para Google Earth.

Andaba yo toda atareada, días atrás, buscando información en internet, acerca de las aves marinas más comunes en nuestras costas, porque pretendía hacer un micro para participar en un foro de Grupo Buho, en el que de vez en cuando colaboro para aprender algo nuevo, tanto haciendo micros (en mi vida había imaginado que fuera tan difícil y, sobre todo, que yo podría llegar a sintetizar de tal manera) como después, con una crítica de los mini-relatos realizados (todavía más inverosímil que yo me atreva a tal), cuando me encontré una información acerca de un punto muy concreto de nuestra geografía. Conocía su existencia, pero poco o casi nada sabía, de su formación, historia o contenido.
Se trata de “Os tres Aguillóns”, tres islotes puntiagudos, muy escarpados y hundidos en el mar, localizados en el Cabo Ortegal, Ayuntamiento de Cariño, precisamente en el lugar en el que se funden el Cantábrico y el Atlántico. A estas peligrosas rocas, se agarran unos de los crustáceos más cotizados y de difícil y peligrosa captura: los percebes.
El Lugar, a mi modo de ver, ya es por sí mismo, lo suficientemente espectacular como para que se le cite o visite, pero es que, además ahora sé que, son las formaciones rocosas más antiguas de la Península Ibérica (hasta ahora, que se conozcan, sólo existen rocas tan longevas en Terranova, Polonia y Australia).
Su antigüedad se estima en unos 1.160 millones de años y parece ser que, además, son bien conocidas por haber representado un peligro para la navegación marítima.
No quiero meterme en excesivas profundidades, excepto para decir algo que me ha resultado interesante y curioso: ya Ptolomeo en el siglo II hacía referencia al lugar denominándolo Trileuco (Los Tres Blancos), es posible que por el color que le diera la espuma al batir contra las rocas, aunque hay quien se inclina por explicar que debido a los excrementos de la aves.
Finalmente, el que pongo a continuación, es el micro que salió de mis paseos por las rocas, coloco también una crítica recibida, creo que muy merecidamente. El motivo para los relatos era: “mi primer vuelo”.
Vaya por delante el hecho de que estoy aprendiendo a hacer cosas pequeñas, en lo que a tamaño se refiere, porque de lo que se trata precisamente, es de condensar un relato, en el menor número de palabras posibles. Como he dicho, ahí estoy, después de haber asumido que, como todo lo que se refiere a la escritura, es harto difícil y existen reglas que, poco a poco intento conocer, absorber y aplicar.

“DE VIEJAS MORADAS”
Vi dos mares terribles chocando, la espuma tiñendo milenarias rocas, hombres arriesgando su vida por peligrosas capturas y los barcos siempre escapando.
Desde Trileuco, tras enseñarme la antigua historia de nuestra casa, mamá forzó mi primer vuelo.
Supe entonces que era un cormorán afortunado.

La crítica efectuada por Serpico:
“Bueno, no está mal... pero tendrás que contar con la complicidad del lector culto. De todas maneras, se entiende, aunque yo no pondría un título así nunca (salvo que uno sea Borges y que esté legitimado por sus laberintos de libros olvidados.”

Había más críticas, pero ésta creo que es certera y seguro que merecida, aunque bien es cierto que ni quise presumir de culta, que no lo soy (¡ojalá!), ni mucho menos traté de emular a nadie y menos a alguien de la categoría de Borges.
El que aquel día me hubiera tropezado con Ptolomeo y Trileuco, fue producto del azar, lo aseguro, pero me brindó la oportunidad de hacer algo distinto de lo que, por cierto, ahora me alegro mucho. Sin más.
En cuanto al título, no sé si tengo disculpa, después de probar un montón, me vino ese a la imaginación y sin, meditar, lo puse.

13 comentarios:

Teresa Cameselle dijo...

Pues a mí me ha gustado mucho el micro. Reconozco que no puedo ser imparcial, porque al haber leído antes la explicación, me resultó más fácil de entender.
En cuanto a lo de ser más o menos culto, o parecerse a autores consagrados, creo que ni hay que ponerse a uno mismo por los cielos ni mucho menos por las alcantarillas. Hasta Borges fue algún día un aprendiz, y tendrá sus escritos de los que avergonzarse, que no es tu caso con este sugerente relato.
Saludos, paisana, desde el Norte, muy cerca de Trileuco.

XoseAntón dijo...

Me sumo al comentario de Teresa, para ser crítico habrá tiempo de sobras, lo importante es intentarlo una y mil veces, las que haga falta.

Respecto a Trileuco, no tenía ni idea(esto es lo bueno de la literatura, se aprende de todos y en todos los lugares).

Bikiños, Fonsilleda.

Unknown dijo...

Muchas veces aunque no sepamos que quiere decir algo en concreto , basta dejarse llevar por el contexto , e imaginar...Hay quienes lo quieren todo masticadito como las sencillas canciones que nunca durarán el paso del tiempo, y hay quien hace alarce de cultismos y palabros que solo ellos y sus cuatro amigos entienden. Ninguno de estos es tu caso. Si que eres un comorán afortunado y nosotros por encontrarte también...
P.S: Hay tantos titulos de tantos escritores que no hemos leído¡y encima con mi edad se me olvidan casi todos :-)
Las palabras una vez escritas son de todos, mientras no se copie textualmente claro, que están los derechos de autor ;-)

La sonrisa de Hiperion dijo...

Pasé sólo a saludarte y me has enganchado con el texto...
Saludos y buena semana.

Internautilus dijo...

Tú, querida Fonsi, estás consiguiendo llegar a la esencia, al fondo, al núcleo de la narración con un bello embalaje. Eso es dificil, muy dificil, porque la genialidad estriba en eso, en hacer simple y llano lo complicado, lo grueso, lo lleno, lo importante. Tú estás en ello y ya lo has conseguido. Enhorabuena.

jogonzaglez dijo...

Los vigías del Herbeira.
Creo que, desde esos relatos estupendos, deberías hacer escarceos que muestren la sensibilidad que tienes. Cuando te acerques "Aos Aguillóns" estoy seguro que retomarás alguno de esos paseos que imaginas. No es cuestión de lectores cultos... Lo que te sale de dentro no procede del conocimiento. Pertenece a tus emociones.
Sigo esperando tus historias.
José do Neto

jogonzaglez dijo...

Gracias por incluirme. ¡¡Al fin!! Te doy dos pistas: Estaca de Bares con su puerto fenicio y Las Islas Sisargas, punto de partida da Costa da Morte. ¿Te parece?

jogonzaglez dijo...

O puntal da Capelada.
Os Aguillóns te dan pie para expresiones como: "Vi dos mares chocando..." "La espuma tiñendo milenarias rocas...", "Era un cormorán afortunado"...
Como bien dice Teresa Cameselle en su comentario, ese Norte, del que también formo parte, puede dar mucho de sí. Por eso me permito llevar a tu blog cosas como éstas

Aguillóns de Cariño

Rochedos de trileucos saíntes.
Pregos milenarios dun voluble litoral.
Lindeiro axitado do Cabo Ortegal.
Unllas emerxentes de mares bravíos.
Aguzados penedos de indómitas augas.
Cons vixías de impoñentes cantís.
Recuncho máxico de sete vidas.
Tuneadas penas por creativas aves.
Arestas xordidas entre o ceo e a sal.
Desafío argallante de atopadas correntes.

fonsilleda dijo...

José do note, precioso poema, creo que ya te descubrí y también creo que te he enviado un correo.
Por favor, confirma

Froiliuba dijo...

Llegando la crítica de Serpi, ya se sabe. ël lo hace siempre desde laperspectiva de crítica constructiva, para ayudarnos a mejorar, pero hay veces que es excesivamente purista.
Por mi parte me ha gustado mucho el micro auqnue sí es cierto que sin la explicación inicial me hubiera quedado a medo sber y medio entender pero mira, a Góngora no creo que le entendiera ni Dios a la primera eh y tú no eres menos que nadie por el solo hecho de no ser escritora de prestigio o de enchufe certero.

El título, precioso .
bicos

Tétis dijo...

Amiga Fonsilleda

Escreves magistralmente!...

Adorei a descrição que fizeste de "Os tres Aguillóns", localizados no Cabo Ortegal. Deste já conhecia o seu interesse geológico e o seu famoso granito preto, fruto dessa formação geológica com tantos milhões de anos.

Sobre a "crítica" à tua escrita penso que, ou bem que é um texto científico e/ou técnico e então teremos de ser o mais sintécticos possível, ou bem que se trata dum texto literário, histórico, duma descrição e aí quer-se uma escrita mais rebuscada, correcta e rica.

Não sei se entendi bem aquilo que te propuseste escrever, apenas sei que gosto e acho correcta e riquíssima a tua maneira de escrever.

Para finalizar devo dizer-te: feliz a hora que "tropeçaste" com Ptolomeu e Trileuco, pois doutra forma não teria tido a oportunidade de ler um post tão bom e interessante como este.

Um grande abraço de parabéns.

jogonzaglez dijo...

El tropezón dos Aguillóns.
Yo, como Tetis, doy gracias por el momento que confluyeron Ptolomeu y Trileuco, o cormorán e o sarillo. Ha sido una hermosa oportunidad. Yo creo que habrá más porque a los dos personajes los unen gustos y aficiones similares: las historias pasadas, los paisajes gallegos que nos llevan hasta las Hébridas, Tamara Lempicka (magnífica exposición la de Vigo en donde por primera vez nos percibimos), Maruja Mallo... Tenemos muchas cosas en común, seguramente hasta nietos. Yo tengo a Alberto que me llama "Abuelo Jo" y que me hace derretirme. Tranqui, tronco no es una expresiòn que me merezca porque no estoy en edad de recibirla ni nunca me imagine que ella me la echase en cara. Pero el sarillo con el que hablo es capaz tanto de hacerte levitar como, de repente, darte una chaparreta y decirte cosas desagradables. Eso suele ocurrir cuando la convivencia es casi diaria. Deseo, Tetis "la portuguesa", como diría mi querido y desaparecido Carlos Cano, que no te parezca mal que hayas sido el vehículo para chegar ao Berbés. Ayer parece que el tráfico portuario de la ciudad olívica nos atascó. “O sarillo” no lee lo que yo le escribo. Ella mismo dice que lo hace por encima. A ver si en horas tempranas la circulación es más fluída. No obstante, estoy seguro de que el cormorán (forma física do Neto) a estas horas la observará acurrucada entre sus mantas porque los sarillos noctámbulos duermen durante el día.
¡¡Qué bien estamos cada quien en nuestra casa descansando al lado de los nuestros!!

Sonia Antonella dijo...

Pues yo siempre me dejo llevar por mis sentires...y tu micro me pareció genial.
Sólo imaginé a dos océanos enemigos golpeando las rocas y a una madre protegiendo a su polluelo ayudándolo a volar.

Después de leer tu explicación, de la historia pienso que no estuve tan errada.

besitos
Soni